In april, terwijl Nederland Koningsdag vierde, vloog ik met een vriendin naar Marrakech. Voor het eerst op het continent Afrika, #bucketlist #lifegoals 😉 Gelijk al op het vliegveld was de totaal andere cultuur al voelbaar, waardoor we ons als twee vrouwen wel een tikkeltje ongemakkelijk voelden. Maar, dat deed ons niets. Bij de riad die we boekten, reserveerden we ook een taxi rit, zodat we veilig en wel daar aan zouden komen. En dat gebeurde, we werden tot op de voordeur naar onze riad, verscholen in smalle steegjes, gebracht. We kwamen aan in een oase van rust, waar je de vogeltjes hoorde fluiten in de binnentuin.
En toen was het tijd voor avontuur; we gingen de stad ontdekken. We struinden door de souks en langs de stadsmuren. Dronken smoothies op het terras en kochten souvenirs door af te dingen. Toen we een drie uur durende wandeling langs de stadsmuren hadden afgerond, gingen we op zoek naar de leerlooijeren.
En zo wordt je opgelicht in Marrakech
Terwijl we door de straatjes liepen en een poging deden om de leerlooirijen te vinden, sprak een jongen met een scooter ons aan. Hij voelde vast aan dat wij op zoek waren naar de leerlooierijen en bood aan om ons de weg te wijzen. Het voelde niet helemaal oké, maar uit goedheid volgen we hem toch. Misschien hadden we hier juist een keer een oprechte hulp. En ja, hoor. Binnen 5 minuten staan we bij de looijerij, wat we ook wel konden ruiken. Onze hulp schudde de hand met een man bij de looijerij en reed vervolgens weer weg. Aii… ze kenden elkaar duidelijk al. Er onderuit komen was onmogelijk. Met een dubbel gevoel betraden we de looierij en zagen we hoe de dierenhuiden hingen te drogen en zagen hoe ze gekleurd werden door saffraan. We mompelden nog tegen elkaar ‘laten we er maar gewoon van genieten en luisteren naar de uitleg, want we komen er toch niet onderuit‘. En dat deden we! Af en toe het takje munt tegen onze neus aan duwende, want de stank was behoorlijk heftig.

Na een grondige uitleg werden we overgeheveld op de volgende man, die ons meenam naar een winkel vol lederen producten. Tassen, jassen, portemonnees… die we allemaal niet willen. Op dit moment besloten we samen, al fluisterend, al ons geld diep in mijn rugzak te proppen. We hadden net een ruime honderd euro gepind…oeps. Ik greep nog snel een briefje uit de portemonnee, en prop die in mijn broekzak. De gids had hier gelukkig niets van in de gaten en zodra we buiten komen kwam het hoge woord eruit…
‘So… the tour is finished, now you need to pay’
En hier begon ons geimproviseerde toneelspel. We speelden de domme en zeggen ‘they said it was free, we don’t have money‘. De man raakte een beetje chagrijnig en boos… een slecht teken. Hij wilde minstens 300 dirham, zo’m 25 euro. We keken elkaar aan en begonnen te lachen. Dat hebben wij niet en probeerden een volgende uitweg. We vertelden hem dat dit onze laatste dag was in Marrakech en dat we al het geld al op hebben gemaakt. Van 300 dirham zakte hij naar 20 Dirham, maar ook dat hebben we niet.
Vervolgens begon ik in mijn broekzak te voelen ‘Maybe I’ve got some change left…’. De man zijn humeur begon te dalen. In de ene broekzak zat niks, maar als ik mijn hand in mijn andere broekzak stop vind ik (hé, wat toevallig) toch een briefje. Ik gaf het aan de man en op dat moment zei Lotte ‘Oké, en nu wegwezen.‘. De man hoorden we ons boos naroepen en hij leek ons zelfs te volgen. Met een klein drafje snelden we onze weg terug naar het Jamaa el Fnaa-plein, waar we hem afschudden. Pfieuw…. afgeschud.
Achteraf gezien was dit vanaf de eerste man al één groot samenspel, bleek later. Ze betalen de proppers als ze weer een paar toeristen bij de looijerij naar binnen hebben gelokt. En zo wordt je dus, heel gemakkelijk, opgelicht in Marrakech. En nu weet je het, dus kan het jou niet overkomen. Alhoewel… voel je niet dom als het alsnog gebeurt, ze zijn zó slim!