We wreven al vroeg het slaapzand uit onze ogen. En trouwens, van ons hele lichaam! Want álles zat onder met Sahara-zand. In mijn broekzak, m’n sokken en, jup, zelfs in mijn bh. Hoe dan?!
Douchen konden we niet, dus deden we een billendoekjes-douche. Serieus, ga nooit weg zonder deze doekjes! Life savers!

Even later stonden we, met een babyzachte huid, om kwart over 6 te kijken naar de zonsopgang. WOW.

‘Nants ingonyama bagithi baba!’

Toen we eenmaal bekomen waren van het ochtendgloren verhuisden we onze sokken vol zand naar het ontbijtbuffet. Het was een simpel ontbijtje met een munt theetje en brood met honing, die we snel oppeuzelden. Want hoe mooi de Sahara ook was, we moesten de zandduinen weer gaan verlaten. We propten alles weer in onze rugzakken en lieten ons bedje vol hooi, én inmiddels ook zand, weer achter. Dááág woestijn, hopelijk zien we je ooit weer eens.

Algauw waren we weer terug in ons oude vertrouwde busje en hoorden we ‘Jalla, jalla!‘. De riemen vast en daar gingen we weer. Terug door de Anti-Atlas, de Hoge Atlas en de Midden Atlas. (Even wat educatie tussendoor, dat maakt een trip altijd compleet!). En, help, wat had meneer de chauffeur een haast. Hij scheurde door de bergpassen, remde als een opstandige kameel en deed weer mee aan het kampioenschap bumperkleven. Een korte pauze werd er ingelast met de boodschap ‘you have 10 minutes‘ voor twee cafeetjes. En omdat allebei de gevulde bussen natuurlijk naar het toilet moesten, ontstond er een lange rij. Snel manoeuvreerden we ons naar buiten naar het naastliggende café, zonder rijen. En zodra we buiten kwamen met een lege blaas, cola en Prince koekjes kregen we boze gezichten. Want, zo bleek, we hadden daar niets mogen kopen. Met dat café waren er namelijk geen deals gesloten… tja…uuh… sorry?

Weetje van de dag: er zijn niet alleen kamelen in de woestijn!

We waren blij met de open ramen voor wat frisse lucht, maar het was een echte bumpy ride met misselijkheid als gevolg. Nét op tijd hadden we na een paar uur rijden gelukkig weer lunchpauze. We kwamen nog net niet groen uit de auto, waar ondertussen ook rook vanuit de motorkap verscheen. Veel aandacht schonken we er niet aan en namen gezellig bij de anderen plaats en bestelden wat te eten. Gelukkig konden we daar even rustig zitten en bijkomen, uitkijkend over de mooie vallei met lavendel. En waar lavendel is, is Nadia. De halve streed werd ontleed voor een heerlijk geurende rugzak. Woeps. Ondertussen stond de motorkap open en waren ze druk bezig met slangetjes en flessen vol allerlei goedjes. Tóch stapten we na een uurtje weer in met de gedachte ‘Als dat maar goed gaat…’ En dat ging het gelukkig, want na 3 uur hobbelen kwamen we weer heelhuids aan in Marrakech.

De host van het hotel, Jalil, had voor een heerlijk maaltje klaargemaakt. Vanuit de woestijn hadden we hem al een appje gestuurd dat we graag een tagine lustte zonder vlees. We douchten al het zand van ons af (Serieus, het zat nog steeds óveral!) en namen plaats aan de mooi versierde tafel. Toen hij aan kwam zetten met de mooie tagine-schaal en hij de deksels eraf haalde schrokken we even ‘is dat nou kip…?‘. Voor mij was dat niet erg, maar Lotte is vegetarisch en had al 10 jaar geen vlees meer gegeten. Lachen moesten we wel en snel checkten we het appje dat we gestuurd hadden. Het ‘no meat‘ gedeelte had hij vast opgevat als ‘geen gehakt‘ en dus wel kip. Oeps, foutje! Gelukkig voor Lotte, was het voorgerecht en het toetje ook erg lekker.

Om het hele avontuur van de 3-daagse reis af te ronden spraken we met een aantal van de mede-reizigers af om nog gezellig wat te gaan drinken op het Jamaa el Fnaa-plein. En later dan we eigenlijk durfden sloten we de avond af en zette de lieve Duitsers ons, thank god, voor de deur af. Hoe later in Marrakech, hoe spannender het wordt…
Veilig en wel stapten we in ons heerlijk zachte bedje.

Lees ook: Reisblog Marokko – Uitgehuwelijkt worden en naar de Sahara

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *