Om 5 uur ‘s morgens staan we klaarwakker bij de automatische incheckbalie van Transavia met één grote koffer en allebei een rugzak. De ruimbagage van 15 kilo hebben we er speciaal bijgeboekt zodat we ons, waarschijnlijk, favoriete souvenir-schaaltjes mee kunnen nemen. We scannen de boekingsbevestiging en tillen de koffer op de band, en daar ging de gewicht-teller al. 10…13… 14… 15,7 kilo. Ojeej, te zwaar. Terwijl we lachend een Insta-story maken ontleden we de halve koffer om wat kleren over te hevelen in de rugzak. ‘Te veel kilo?‘ vraagt een grinnikende medewerker aan ons. Lachend gooien we de koffer met minder shirts en broeken weer op de band. Met spanning kijken we weer naar de meter: precies 15,0 kilo, yes!

En daar gingen we dan, de ochtendzon tegemoet!

Bij aankomst in Marrakech zou er een taxi op ons wachten die ons naar de riad in de medina zou brengen. (Nu zeg je ‘Riad, wat is dat?Lees dit maar eens!) Het vinden van de bestuurder was echter wel een dingetje want er bleken honderden mannen met bordjes bij de uitgang te staan. We liepen beiden onze eigen weg door de menigte, elk bordje nauwkeurig bekijkend. ‘Riad Fuschia‘ zagen we er alleen niet tussen staan. Toen we na 20 minuten gebeld werden door een Marokkaans nummer konden we er net uit begrijpen dat we bij een bepaald bord moesten gaan staan, die we na even zoeken gelukkig vonden. En, ja hoor, daar stond Abdul op ons te wachten. In eerste instantie was hij super vriendelijk, totdat hij ons (waar we bij waren) helemaal ging keuren op Facebook met collega Youssef. Dat vriendschapsverzoek hebben we toch maar niet geaccepteerd.

Het was maar eventjes rijden naar de Medina waar we er op een plein met veel taxi’s, ezels en verkopers uit mochten. Gehaast trok Abdul onze 15 kilo zware koffer over de straatstenen langs de slager, een vuilnisbelt en een klein winkeltje door de steeg. Hij drukte op een bel bij een gietijzeren hek met daarachter een houten deur en loodste ons binnen naar een prachtige binnentuin met een terras en een betegelde fontein. Verblijf: goedgekeurd!
Jalil, de host van het hotel, bracht ons warme chocoladecroissants en muntthee en vertelde ons alles over de stad en hoe we, als twee vrouwen, de mannen vooral heel hard moesten negeren. Die tip bleek later niet voor niets.

Foto komt van Booking.com

Even later liep hij, op Adibas slippers (Ja, echt) even met mij mee om de weg te laten zien naar de souks en het Jamaa el Fnaa-plein. Op mijn terugweg verdwaalde ik al gelijk door het verkeerde steegje in te slaan, maar gelukkig was ik gauw weer terug op het juiste pad. Als we helemaal opgefrist zijn duiken we met volle energie de drukte in. We struinen langs winkeltjes vol sjaals, rieten tassen, handgemaakte kussenhoezen en vers fruit. Bedenk daarbij een smalle steeg met tientallen brommers die je passeren en een heleboel uitlaatgassen, oef… dat was even hoesten en wennen. Al gauw komen we uit bij de Koutoubia moskee, met de grootste minaret van Marrakech. We ontdekken het plein en de tuinen er omheen en vinden een mannetje die zelfs chips maakte, wat we natuurlijk even moesten proberen.

marrakech ontdekken
Verse frie… euh… chips in een puntzak!

Vanuit daar wilde we oversteken bij het zebrapad, al was dat zelfs een uitdaging. Druk toeterend rijden de auto’s, gele taxi’s en brommers gewoon door tussen de overstekende mensen. We volgenden ze maar gewoon en zo lukte het toch om de overkant van de weg te halen, hupsend tussen stinkende brommers en gele taxi’s.

Daarna doken we de souks in en tegen lunchtijd vonden we het restaurant ‘The Green vegetarian’ waar we een heerlijk maaltje voorgeschoteld kregen. Een groenteburger met mangosaus en een pastei met geitenkaas en pompoen. Onze eerste maaltijd in Marokko was dus hélemaal top. En als toetje krijgen we een ‘special gift‘ van de ober, in de vorm van verse muntthee met véél te veel suiker. Toch checkten we wel even de rekening bij het betalen, want, ja. Ook daar waren we voor gewaarschuwd.

Met volle maagjes struinden we verder door de straatjes zonder überhaupt te weten waar we waren. Dat maakte het ook alleen maar leuker om écht eens te verdwalen in de vele steegjes. En, oh wat zagen we toch mooie spullen! We wisten allebei dat we met heel veel schaaltjes weer terug het vliegtuig in zouden stappen en bakeken alvast al de verschillende patronen en kleuren.

Het geroep van mannen proberen we een beetje te negeren, al is dat best lastig. ‘Hey, sexy girl!‘ en ‘O my god, beautiful‘ of ‘Nice eyes‘ is na één dag al een behoorlijk irritatiefactortje, maar negeren is het allerbeste om te doen.

En wat we ook heel snel leerden is aan de rechterkant blijven lopen, want voor je het weet wordt je in de smalle souks omver gereden door een heel milieuvervuilende brommer. ‘RECHTS!‘ riepen we dan naar elkaar. Het zorgde elke keer wel voor de nodige hilariteit. En als we het beide vergaten dan werden we er wel aan herinnerd door keihard getoeter.

Marrakech ontdekken
Marrakech
DSC_2775-3
DSC_2778-2
previous arrow
next arrow

In de avond belandde we op het alom bekende plein van Marrakech: het Jamaa el Fna-plein. En overweldigend was het zeker weten. Overal waar je keek waren er toeristen en artiesten die zoveel mogelijk geld probeerden te verdienen. Slangenbezweerders, henna tatoeëerders, muzikanten en sapjes, heel veel sapjes. Bij restaurant Zeitoun streken we bovenop het terras neer en keken we, al smullend, over het steeds drukker wordende plein. En met een volle buik keren we huiswaarts.

Dag twee van onze avonturen lees je hier!


Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *