Afgelopen twee weken vloog ik met Maikel naar het keizenrijk Japan om de enorme stad Tokyo en de Disneyparken te gaan trotseren. En dat is gelukt zal ik je vertellen! Wat hebben we veel beleefd en gezien. Van flashy neonverlichting vol Pokémon en kattencafés naar de tempels waar men in tradionele kimono’s rondliep. We begonnen onze avonturen in de twee Disneyparken die Tokyo rijk is; Tokyo Disneyland en Tokyo Disneysea. Vooral door het Disneysea park waren we enorm verrast door de prachtige thematisering die lijkt op EPCOT in Orlando. Echter is hier de eyecatcher een enorme vulkaan i.p.v. een kasteel, en dat liggend aan de stille oceaan.
Wat ons direct opviel bij binnenkomst van het park, naast dat Japanners graag ik de rij staan is de enorme authentieke vriendelijkheid die we echt bij elke castmember opmerkte. (Amerika eat your heart out!) Een vriendelijk knik tot een buiging als begroeting of vrolijk gezwaai als we voorbij gingen. En waren we ergens naar opzoek (bijvoorbeeld onze ‘first visit’ sticker) dan zorgden ze ervoor dat we het kregen, ookal hadden ze het zelf niet of spraken ze nauwelijks Engels. Het is niet overdreven dat ze letterlijk gingen rennen om het te regelen, wat ons in verbazing dan achterliet. Twee minuten later kwamen ze dan terug met wat we hadden gevraagd, met een buiging tot besluit. Er werden soms wel 5 castmembers (of meer) betrokken om ons te helpen en hebben we meerdere malen achter ze aan moeten sjezen om ze te volgen. De ene keer naar de verstopte Disneybrievenbus, de hoek met de souvenir-pins of zelfs naar de toiletten. Het liet ons met de vraag achter ‘Is dit de Disney-way-of-working of is dit gewoon Japans?‘
Na een paar dagen ondervonden we daar zelf het antwoord op, toen we de metropool Tokyo in doken. We zagen het grootste metrostation en het grootste kruispunt ter wereld en smulden van (wat wij vonden) ‘s werelds beste eten. Toen we een van de eerste grote winkels ‘Don Quichot’ betraden en ik op zoek was naar pijnstillers (en dat is een uitdaging als je geen Japans spreekt) werden we afgewimpeld met ‘Yes, there.‘ terwijl een chagrijnige dame ons naar een schap vol schreeuwerige doosjes wees. Helaas, we hadden echt gehoopt dat heel Japan vriendelijk zou zijn. Toch probeerden we het nog eens bij een kleinere zaak en warempel liep het meisje mee en wees me met een glimlach alle opties aan. Daaropvolgend maakten we alleen maar vriendelijke Japanners mee, zelfs bij de grote toeristische trekpleisters. Het is een aangeleerde gewoonte lijkt het, maar wel op een manier die heel naturel aanvoelt. Rustig en gestructureerd en zeer respectvol voelt het aan. In combinatie met de kalmte in de mens en dus ook het verkeer (Zelfs een ambulance komt rustig voorbij gereden!) is dit de beste gastvrijheid die ik óóit heb meegemaakt. Al helemaal vergeleken met vorig jaar toen Shanghai ontdekten.
Op de terugvlucht was ik ontzettend moe maar voldaan en vlogen alle avonturen nog eens langs. En toen legde ik de link van wat wij daarvan allemaal kunnen leren. Hoe fijn het is een gast te kunnen helpen en ze met een glimlach te zien vertrekken, al maak je ze blij met een sticker. En dat het toch weinig moeite moet kosten om op zijn minst gedag en tot ziens te zeggen, iemand aan te kijken, even te zwaaien en vooral even een momentje te pakken om gewoon even te luisteren. Daar kunnen wij met z’n allen, waar je ook werkt, nog best wat van leren! Ik ga in ieder geval mijn gedane ervaring absoluut toepassen..!
Met vriendelijke groet en een grote buiging tot besluit,
ナディア (Nadia)