Ik heb altijd gedacht dat alles in Azië hetzelfde was. Want die mensen hebben allemaal spleetogen en spreken een taal die veel op elkaar lijkt (Niet dat ik het kan verstaan). Het gekke is dat deze landen me nooit hebben geïnteresseerd, ze stonden niet op mijn bucketlist. Het bezoeken van alle Disneyparken ter wereld echter wel, dus zodoende kwam ik er toch terecht.
Het bracht me inzichten en na beide reizen wist ik: China en Japan zijn beide zóóóó ontzettend anders. En dat weet je pas echt als je er geweest bent. Hoeveel docu’s of vlogs je ook hebt gekeken op YouTube. Het écht beleven is de real deal.
Mijn eerste kennismaking
Japan
Na een lange vlucht van 14 uur landen we ‘s middags in Tokyo, ‘Waaaaa we zijn in Japan!’ bedacht ik me toen. Een echte cultuurshock hadden we niet, nog niet tenminste. Oké, we lopen als Europeanen tussen de spleetogen en horen een taal die we niet kennen maar that’s all. Maar we zijn er nog niet helemaal, het laatste deel van onze reis bestaat uit een 1-urige busrit over de Japanse snelwegen. We kopen tickets op het vliegveld en zodra we het juiste perron hebben gevonden schieten we per direct in de lach. Bij de halte staat een dametje met een koffer te wachten, dat is nog niet zo bijzonder. Maar de manier hoe ze daar staat wel. Ze staat namelijk keurig netjes tussen strakke lijnen, die duidelijk als een soort wachtrij fungeren. Ook al is ze nog de enigste en wij de tweede en derde passagiers. Braaf staat ze er te wachten op een groot cijfer 1, met naast haar nog meer rijen. Een beetje nonchalant gaan we er, zonder verder bij na te denken, gewoon staan. Na een paar minuten wachten komt er een meisje aan van het busbedrijf en begint de koffer van de dame te labelen. Zodra wij aan de beurt zijn wijst ze naar de 2 en de 3, daar horen wij te staan. Gniffelend gaan we er staan en laten we ook onze koffer voorzien van een tag. Het allereerste wat we meemaken in Japan is dus enorm geordend en georganiseerd, merken we. En dat wordt al helemaal bevestigd als de bus komt, en we van rij 3 naar 2 en 1 en uiteindelijk ons de bus in mogen bewegen.
Prachtig uitzicht over Tokyo stad vanuit Odaiba.
China daarentegen voelde als een grote ongeorganiseerde rommel, op ons mega luxe hotel na dan. Ik kan me nog zo goed herinneren toen we de vliegtuigslurf door liepen en er een enorme sterkte lucht direct op mijn luchtwegen sloeg. Rustig moest ik in en uit ademen om eraan te wennen. Heel onnozel dacht ik ‘Dat zal die kerosine van het vliegtuig wel zijn‘ maar, oh, ik had het zó mis. Welkom in China, het land van o.a. smog, heel veel smog.
Het openbaar vervoer
China
Voordat we naar de metro liepen, kochten we een blikje kokosdrank en liepen dan luid zingend naar de metro. Het werd vaste prik om voor €0,40 effe een blikje uit de automaat te halen voordat we weg gingen én voordat we naar bed gingen. Voor we dan in de metro konden stapten moesten we door de security, die op het gemak spelletjes op zijn telefoon aan het spelen was. Als het tenminste lukte om überhaupt in te stappen zo vol waren ze soms. Maar we drukte onszelf er gewoon bij, want het is normaal om te duwen en te trekken. Op elkaar wachten tot iedereen is uitgestapt? Nee, joh… ben je gek! Terwijl we een poging deden om dan uit de ramen naar buiten te kijken hoorde we de gekste dingen. Gerochel, videogames op volume 100 en bellende mensen. En dat in combinatie met één Chinese arm in je zij en eentje op je schouder. Heerlijk. Onze eerste reisdag met de metro ging verder hartstikke goed en zonder moeilijkheden kwamen we aan op onze bestemming midden in Shanghai stad. We stonden nog niet buiten of we werden gevraagd of we een foto van een Chinees meisje wilde maken. Natuurlijk deden we dat. Daarna maakte ze ook foto’s voor ons. ‘Goh, wat aardig!‘ dachten we. Ze vroeg ons mee te gaan naar een speciale theeceremonie, dat mochten we namelijk écht niet missen in China. We hadden er inderdaad over gelezen maar hadden al andere plannen voor die dag. Ze bleef het maar proberen ons mee te krijgen totdat we allebei dachten ‘Dit is niet pluis…’. We wimpelden haar gelukkig af. We waren één minuut in Shanghai stad en gelijk een poging tot oplichten. Jeej!
Er was zelfs een dag dat we de laatste metro miste (Ze stoppen al om 22:00 uur!) en we opzoek moesten naar een taxi. Ook dat bleek nog een uitdaging omdat we goed moesten opletten om niet opgelicht te worden. Gelukkig is dat helemaal goed gekomen, en werden we in een krakkemikkige auto veilig naar het hotel gebracht.
Japan
Elke dag planden we onze trip met Google, wat altijd ontzettend soepel verliep. Totdat we dan wel eens op enorme stations kwamen en heel goed moesten zoeken naar de juiste lijn. Eén van de leuke dingen aan reizen met de Japanse metro waren de drankautomaten op het station. Naast dat je met de ovkaart contactloos kon betalen zat het ook nog eens vol met de meest gekke drankjes. Meerdere malen kochten we iets waarvan we echt geen idee hadden wat het was. Meerdere malen belanden ze dus ook na één slok in de prullenbak, maar de meeste drankjes waren heerlijk en mierzoet.
Het was ons direct opgevallen dat het asociaal was om luid te praten, te bellen of andere fratsen uit te halen. Een dag en nacht verschil met de Chinese metrovoorschriften, dus. Als test hing Maikel overdreven aan de hengels aan ‘t plafond, trok gekke bekken of deed dansjes in de gang. Niemand keek op of om, waardoor we enorme lol hadden. Het mooie is dus dat je in Japan echt kan zijn wie je bent, want niemand kijkt toch echt naar je.
吃 vs 食べる (Eten vs. eten!)
China
We liepen dwalend door een enorm winkelcentrum met her en der roltrappen, het was een enorm doolhof. Het doel van ons bezoek was eten zoeken, maar geen één tentje zag er echt smakelijk uit. En het ergste was nog dat alles in het Chinees was. Daar eten bestellen durfden we dus gewoonweg niet, bang om hele rare dingen op je bord te krijgen. We waren uiteraard super nieuwsgierig naar de typische dumplings en noedels, maar konden het nauwelijks vinden. Zo belanden we 3 dagen achter elkaar bij de MacDonalds, ja… echt waar. Gelukkig waren daar ook wel gekke dingen te halen, maar liever zaten we aan wat anders. We vonden op onze tocht door de stad ook veel streetfood, maar ook was in onze ogen echt niet betrouwbaar. We zagen nog net de ratten de straten niet oversteken, dus dat was echt een no go. Trust me, als je een eendenpoot op een satéstokje aangeprijst ziet worden dan hoef je niks meer!
Japan
Na de avonturen in China was ik er een beetje bang voor, zou Japan beter zijn qua eten? We kwamen er vrij snel achter! Toen we net waren ingecheckt in het hotel zagen we een kleine supermarkt naast het hotel en besloten eens een kijkje te nemen. Er lag verse sushi, diverse sapjes en warme snacks, volop keuze dus. En tot onze vreugde zag alles er zó ontzettend schoon uit én stond er netjes bij wat het was. We waren bijna euforisch en bestelde wat gekke gefrituurde dingen en oh, het was zo lekker! Wat het was? Geen idee! Het tripje naar de supermarkt werd vaste kliek en vooral in de avond voor de late night snack. Dan namen we van alles mee en peuzelden het op in de kantine van ons hotel, net als de Japanners die er ook verbleven. We hoorden er helemaal bij zo! Het eten in Japan was ronduit fantastisch, niet alleen bij de supermarkten.
En de Disneyparken?
Shanghai Disneyland (China) was echt ontzettend vet. Vooral attracties als Tron en Pirates of the Caribbean spande de kroon, die waren echt heel erg gaaf. Een andere favoriet was Camp Discovery. En het kasteel dames en heren, ho-ly mo-ly, die is húúúúúúge. Wat mij betreft met stip het allermooiste Disneykasteel ter wereld!
Tokyo Disneyresort daarentegen, was toch nóg gaver. Vooral Tokyo DisneySea was echt fantastisch qua thematisering en attracties. Het staat op mijn nummer 1 van beste themepark ter wereld.
En de winnaar is…
Je voelde hem denk ik al een beetje aankomen. De winnaar is China! Nee, grapje. Met een hele grote voorsprong was dat toch echt Japan. In de verste verte was het niet te vergelijken met China, op de spleetogen na. De cultuur was tegenovergesteld van elkaar: de Japanners zeer vriendelijk en gastvrij, de Chinezen vrij onaangepast (in onze ogen dan, dit is voor hun natuurlijk normaal). In Japan was er echt geen vies toilet te vinden, stonden vrijwel overal vertalingen bij en konden we alles eten waar we dan ook maar zin in hadden. Ik weet nog goed dat ik midden in Shanghai stond héél erg naar de wc moest en me toch echt naar het openbaar toilet moest begeven. Of, ja… toilet: een smerig hurktoilet. Verstand op 0 en gaan, en toen was er ook nog eens geen wc papier! Help!
Naar China zou ik niet zo snel meer terug gaan maar Japan hoop ik écht nog eens te bezoeken. Dan wel voor een tweede trip naar Disney of gewoon voor het heerlijk georganiseerde land waarvan ik de natuur ook nog wel eens zou willen zien.
Ben jij wel eens in China of Japan geweest?
